Νατάσσα Μποφίλιου: «Με έσπρωξε με τόση δύναμη που χτύπησα τη μέση μου πάνω σε ένα μπουντουάρ»

Η Νατάσσα Μποφίλιου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «Marie Claire» και μίλησε για τον φεμινισμό, τις κακοποιητικές συμπεριφορές, αλλά και για τα παιδικά της χρόνια.

Πρόσφατα αναφέρθηκες και στη μία από τις αδερφές σου, που έχει θέματα ακοής. Σίγουρα η σχέση σας θα έχει μια ιδιαίτερη δυναμική. Επηρέασε την καλλιτεχνική σου πορεία και τη σκέψη σου για τη ζωή;

Συγκεκριμένα είναι η ξαδέρφη μου. Τυπικά είμαστε δύο αδερφές, αλλά εγώ νιώθω ότι είμαστε τρεις, γιατί έτσι αισθάνομαι για εκείνη. Η θεία μου δεν είχε γάλα, και έτσι τη θήλαζε η μητέρα μου, η οποία επίσης μόλις είχε γεννήσει.Έχω και δυο αδερφούς. Μεγαλώσαμε όλοι στο ίδιο σπίτι. Η Αναστασία είναι ένα πολύ σπάνιο παιδί. Έκανε μπαλέτο, και για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με τον πρωταθλητισμό σε latin και ευρωπαϊκούς χορούς. Τελείωσε το πανεπιστήμιο. Χορεύει νιώθοντας τον ήχο, έτσι νιώθει και τη φωνή μου. Τα τελευταία χρόνια έγινε και μητέρα, έχουμε ένα ακόμη αγγελάκι στην οικογένεια. Έρχεται και εκεί όπου τραγουδάω με τις φίλες της, οι οποίες κι εκείνες έχουν πρόβλημα ακοής. Πάντα πρέπει να είναι σε ένα σωστό τραπέζι για να διαβάζουν τα χείλη. Τους έχω δώσει το πρόγραμμα από πριν για να ξέρουν ποιο τραγούδι έρχεται και να παρακολουθούν καλύτερα. Μου έχει προτείνει επίσης να έχουμε νοηματική σε κάποιες συναυλίες και το κάνω. Έχω και άλλους κωφούς που έρχονται και αισθάνονται τα πάντα με έναν άλλον τρόπο, νιώθουν το πάθος.

Όταν έχεις ένα τέτοιο περιστατικό μέσα στο σπίτι σου, η αντίληψη που έχεις για τους ανθρώπους ξεκινά από άλλη βάση. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει για έναν άνθρωπο να έχει αναπηρία και να ζει σε μια χώρα που δεν του δίνει καμία δυνατότητα να αναπτυχθεί. 

Οι κακοποιητικές συμπεριφορές που βίωσες ήταν από ανθρώπους που βρίσκονταν σε θέση ισχύος; Θα τις αντιμετώπιζες διαφορετικά σήμερα;

Βέβαια, μόνο όταν κάποιος βρίσκεται σε θέση εξουσίας συμπεριφέρεται έτσι. Βίωσα κακοποιητική συμπεριφορά, ακόμη και βία, σε μαγαζί που εργαζόμουν και δεν σκέφτηκα τότε να το καταγγείλω. Αντέδρασα εκείνη τη στιγμή, αλλά το να το καταγγείλω δεν μου πέρασε καν από το μυαλό, κάτι που θα έκανα σήμερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Θυμάμαι μάλιστα ότι, εκτός από τη λεκτική βία, υπήρξε και σωματική. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος με έσπρωξε με τόση δύναμη που χτύπησα τη μέση μου πάνω σε ένα μπουντουάρ, και ο καθρέφτης έπεσε κάτω. Ήταν μια πράξη που συνέβη μπροστά σε θεατές, και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνω καν τον λόγο. Αυτό έγινε στο καμαρίνι μου, και γι΄αυτό οι δικοί μου άνθρωποι και η ορχήστρα, το έμαθαν μόνο αφότου είχε τελειώσει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο και καταγγελλόμενο περιστατικό, όχι κάποια συγκαλυμμένη συμπεριφορά. Μπορούσα απλώς να πω: “Ο τάδε μου άσκησε βία”. Δεν το σκέφτηκα όμως, ούτε εγώ, ούτε η αδερφή μου, που ήταν μαζί μου εκείνη την ημέρα. Ούτε καν οι άνθρωποι που ήταν εκεί γύρω.

Σκέψου πόσο διαφορετικά σκεφτόμασταν τότε. Σήμερα, θα αντιδρούσα. Το θεωρώ ένα από τα κέρδη της εποχής. Θυμάμαι επίσης μια άλλη περίπτωση. Βρισκόμασταν σε ένα μεγάλο τραπέζι με ανθρώπους της μουσικής, μαζί με τον σύζυγό μου Χρήστο, τότε ήταν σύντροφός μου ακόμη. Ένας άνδρας, γνωστός στον χώρο, μου ζήτησε να σηκωθώ και να κάνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Και σηκώθηκα και το έκανα. Ήταν μια αμήχανη και παράξενη στιγμή για όλους. Φύγαμε σύντομα, και όταν το συζητήσαμε μετά με τον Χρήστο, άρχισα να συνειδητοποιώ πώς με αφόπλισε εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα, υπάρχουν γυναίκες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή και έχουν βιώσει πολύ σοβαρότερες καταστάσεις: βιασμό, ξυλοδαρμό, χρόνια σεξουαλική κακοποίηση, ακόμα και από ανθρώπους της οικογένειάς τους. Όμως όλα αυτά από κάπου ξεκινούν. Συνήθως από μικρά περιστατικά, που τα ανεχόμαστε ή δεν βάζουμε όρια. Η ανεκτικότητα σε τέτοια φαινόμενα εκπαιδεύει την κοινωνία να λέει: “Aυτά συμβαίνουν.” Δεν υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο από αυτή τη φράση. Ή από το “Ε, εντάξει, αν γεννήθηκες φτωχός…” Γιατί η φτώχεια είναι και αυτή μια μορφή βίας – τεράστια, απίστευτα ισοπεδωτική.